De tentoonstelling 'Zwart en wit' verkent het klassieke en tijdloze contrast tussen zwart en wit in de beeldende kunst, maar biedt tegelijkertijd de gelegenheid om na te denken over het historische moment waarin we momenteel leven en waarin contrasten op een aantal gebieden bijzonder uitgesproken zijn.
Hoewel minder gebruikelijk dan zwart-wit fotografie, is zwart-wit schilderen ook onderzocht door veel kunstenaars met als doel het creëren van opvallende, minimalistische werken.
In de werken van de Groupe Zéro of de minimalistische beweging werden zwart en wit vaak symbolisch gebruikt om fundamentele contrasten weer te geven, zoals licht en donker, positief en negatief, of orde en chaos. Deze kleuren werden ook gebruikt om de vormen en texturen in de werken te accentueren, waardoor de sculpturale of driedimensionale kwaliteiten van de stukken werden benadrukt, zoals in het geval van Dadamaino.
Het gebruik van zwart-wit wordt vaak geassocieerd met een minimalistische en experimentele esthetiek, waarbij kunstenaars nieuwe manieren zochten om artistieke ideeën uit te drukken door zich te concentreren op de meest essentiële elementen van vorm en kleur. Door het kleurenpalet te beperken tot deze twee uitersten, konden twintigste-eeuwse kunstenaars werken creëren die zowel eenvoudig als complex waren, en de kijker uitnodigen om na te denken over de diepere betekenis achter deze esthetische keuzes.
De dualiteit van zwart en wit, een manifestatie van de tegenstrijdigheid die inherent is aan de menselijke conditie, is een begrip dat door de eeuwen heen in zowel de kunst als de filosofie is onderzocht. Goed en kwaad, licht en duisternis, geest en materie, bestaan en niets, vrijheid en verantwoordelijkheid, yin en yang: ons hele bestaan is gebaseerd op de complementaire dualiteit van tegengestelde maar onderling afhankelijke krachten, en de tijd waarin we leven is zonder twijfel een tijd van contrasten.
Deze tentoonstelling is een uitnodiging tot esthetische ontdekking, maar ook tot reflectie.
